დღეს ბზობაა. ან იქნნებ გუშინ იყო, არ მახსოვს. ამ წმინდა დღესასწაულს გადავწყვიტე, რომ ჭეშმარიტების გზაზე დავმდგარიყავი. საღამო იყო, საფულე ავიღე რათა მონათვლის შემდეგ ჯვარი მეყიდა. სახლთან ახლოს ეკლესიაა და ზუსტად მის მხარეს გავემართე. გზად მაღაზიაში შევიარე და "ბევრი" ყავა ვიყიდე; რძიანი ყავა ძალიან მიყვარს. მოლარეს ვუთხარი: "ოე, დღეს ქრისტიანი ვხდები და იესო ჩემს გულში უნდა შემოვუშვათქო!". მივდიოდი და ეს მოკლე გზა უსაზღვროდ "გეიწელა". მივდიოდი და ვერ მივედი. და მაინც შევძელი და შესასვლელთან მივედი, აქედან იწყებოდა უკვე წმინდა ეზო და შიგ შუაში ეკლესია იყო. ამ ყვლეფერს ერთი გისოსებიანი კარი მაშორებდა, რომელიც ღია იყო. 6 ბაბიჯი და მე იქ(ეზოში) შევიდოდი. პირველი ნაბიჯი - არაფერი ხდება. მეორე ნაბიჯი - რაღაც ხდება. მესამე ნაბიჯი - ვამჩნევ როგორ იკეტება კარი. მეოთხე ნაბიჯი - ვხედავ იმას ვინც კარებს კეტავს. მეხუთე ნაბიჯო - "ბუხ" ეს ხმა იყო, ხმა რომელიც დაკეტილმა კარმა გამოსცა. რაღაცნაირად ყველაფერი გაჩუმდა, მხოლოდ ჩემი გულის ხმა მესომდა. ვუყურებდი იმ დედაოს რომელიც კარებს კეტავდა... ბოქლომით. სუნთქვა მიჭირდა, გაზაფხულის მზე ზედ, დავზე მაჭერდა. არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი. თვალები დავხუჭე. გავახილე. წინ სამი მათხოვარი მეჯდა. ერთი მამა მათხოვარი, მეორე შვილი მათხოვარი, მესამე შემოტენილი მათხოვარი. ერთი ტიროდა, მეორეს დორბლები გადმოსდიოდა, მესამე კი რაღაცას მიყვიროდა. შემდეგ გავაცნობიერე, რომ უკვე მეოთხე კრუასანს ვჭამდი. ეს იყო შოკოლადით გამოტენილი კრუასანი, გეგონებოდა შოკოლადმა და ცომმა ადგილი გაცვალესო. ყოველ ჩაკბეჩილზე შოკოლადის ჩანჩქერი მოედინებოდა, რომლის წვეთებიც ძირს ეცემოდა. ის მეორე მოთხავარი ცდილობდა მიახლოვებულიყო ამ წვეთებს და აელოკა, მაგრამ დაბინძურებისადმი სიძულვილმა გააჩერა იგი. ხელიდან კრუასანი გამივარდა და სახლში გავიქეცი, კარებს რომ მივუახლოვდი, ჩავიკეცე და ვფიქრობდი ეს რა ჩავიდინე თქო. "არა, არა არაფერი მეშველება" და მეთორმეტე სართულიდან გადმოვხტი. მოვკვი. თვალები გავახილე და მუხლებზე ვიდექი, წინ რაღაც დიდი იყო. მისიდან თითქოს გალობის ხმა გამოდიოდა. იქით ანგელოზები იყვნენ და დამცინოდნენ: "ამ გაჭირვებულს შეხედეო". ვიღაც "ტიპი" მომიახლოვდა და მეუბნება:
- წამომყევი, მე ვარ გზა
- სამოთხეში? ბატონო.
- არა დებილო, ჯოჯოხეთში.
- არა, არ არსებობს. კი მაგრამ რატომ?
- შენ უპატიებელი ცოდვა ჩაიდინე... თავი მოიკალი
- კი მაგრამ ეს მე არ ვიყავი.
- არა ბიჭო მე გადმოვხტი მეთორმეტე სართულიდან.
- კი მაგრამ ეკლესიაში არ მიმიღეს. რა უნდა მექნა?
- ბზობას თევზი, რომ გეჭამა, ახლა წელში გამართული დალევდი ყავას.
THE END
